سردر پارک فناوری پردیس

مونومانی که روایت‌گر فصلی دیگر از توسعه پارک پردیس است

پارک فناوری پردیس به عنوان تنها پارک فناورانه کشور که بستر شرکت‌های بزرگ فناورانه و دانش‌بنیان ایران است و روزانه میزبان مهمان‌های متعدد ایرانی و خارجی نیز هست، برای فاز دوم توسعه خود نیاز به تعریف ورودی جدیدی در فاصله اندک با ورودی فاز اول مجموعه دارد. این ورودی مانند رَویه معماری ساختمان‌های پارک، باید از وجوه نوآورانه توامان با فناوری‌های نوین ساختی و ظهور فناورانه همراه باشد و نیز دربردارنده اصول و ارزش‌هایی از میراث هنر و معماری سرزمین ایران باشد.
سازه ورودی جدید از یک سو لازم است با واقعیت بستر و وجود سازه قدرت‌مند قبلی دیالوگ برقرار کند و قدرت اعمال شده از سوی آن بر خط آسمان و منظر محیط را به نفع خود تعدیل نماید. از سویی دیگر باید نماینده زمان خود باشد و تاریخ توسعه پارک را به نوعی معمارانه روایت کند. ایده اصلی طرح پیش رو بر همین روایت استوار است. طرح سازه جدید در هندسه‌ی کلی شباهت زیادی به سازه قبلی دارد؛ با این اختلاف که جهت آن به طور کامل تغییر کرده است و در منظر ممتد آزادراه، به تکامل طرح موجود می‌پردازد. سازه جدید بر خلاف سازه قبل به کلی شفاف و مونومان است. با وجود فناورانه بودن ظهور طرح، در تراز هم‌کف سازه، ورودی پیاده با تفکیک از ورودی سواره، به نوعی یک هشتی بزرگ بتنی و رواق‌های پیرامون و متاثر از هندسه‌ی معماری ایرانی شکل گرفته است.
طرح سردر پارک فنآوری به نوعی درنظرگرفته شده است که در کنار ظهور فناورانه که در قالب دهانه‌های گسترده، بتن اکسپوز و سازه نامنظم فضاکار آن دیده شده است، در درک نزدیک انسانی بروزی ایرانی و سنتی در قالب فضای مرکزی، محورهای تقارنی و سایت‌پردازی پروژه نیز داشته باشد.